az önce ağzımı açık bırakan bir sonla biten dogville'i izledim.açıkçası filmin gidişatından ne anlatılmak istediğini anlamış biri olarak görürken kendimi 9. kısımda "kibir" kelimesinden o köyde geçen olaylar öyle bir irdelendi, karakterin davranışları öyle bir analiz edildi ki, kaldım diyebilirim. bu kadarını beklemedim bu filmden, ama insanları bağışlamanın en büyük kibirlerden biri olduğunu bu kadar şok edici biçimde anlatmak başka türlü mümkün olamazdı, olsaydı da bu kadar etkili olamazdı. bizler kim oluyoruz da, kendimizi üstün özelliklere sahip görüp diğer insanların buna ulaşamayacağına "karar" verip, onların yanlış ve yoz davranışlarını bu nedenle affediyoruz. insanları bağışlamak ya da affetmek konusunda sert sınırlar çekmemiz gerek ve tepki vermemiz gerek. bir de tepki koyanları kibirli addediyoruz, saçmalık hepsi.
bugün selimle vakit geçirdim ve biraz da gitar çaldım. sabahki uyku basmasına yüz vermemem de etkileyiciydi. bana puanım 9 panpa. şizofrenik reklam cingılları wauuvv.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder