midem bulanıyor, midemi bulandırıyor her şey, çok ama çok hastayım.
cuma mı perşembe mi neyse şu okulla alakalı durumu google grubuna gönderdim. göndermem gerektiğini düşünüyordum, en azından bilgilendirme maksatlı ve bu kadar yabancılaşmamak adına. birkaç tane sürpriz olmayan geribildirim aldım. aslında bunu hiç yapmamalıydım. özellikle zeynep ayrıntı sorduğunda o uzunca tasvir ettiğim şeyleri anlatmamalıydım. normal nedir ki? toplum normlarına ayak uyduramayınca yaratıcı özellikleri de desteklenmeyip negatif tarafa doğru salaşça itildiğinde kişinin kendini bulduğu yere delilik diyoruz ama bu belli.ben bu toplumun normal olduğunu kabul etmiyorum, onun için bu topluma uyum sağlayamadım diye de pek kendimi deli olarak falan görmüyorum. akıl fonksiyonlarım belki herkesinkinden farklı çalışıyor olabilir. cem yılmaz'ı gördüm mesela gösterisinde. o adamında beyni farklı çalışıyor, benim ki de. fakat o mükemmel bir hayat yaşayıp 7 ceddine yetecek kadar para kazanırken, ben toplumdan iyice uzaklaşıyor ve depresyona sürükleniyorum. içimde bir şeylerin özlemi var. ve hep olucak biliyorum. çok farklı olabilirdi her şey, ben eğer eğitimli bir ailenin mensubu olsaydım ve hayatımda edindiğim arkadaşlıklar ve yaşadığım tecrübeler ona göre şekillenseydi. ama ben maalesef eğitimsiz bir ailede doğdum. korkuyla ve dini zırvalarla büyüdüm. hiç kız arkadaşım olmadı. hiçbir zaman bir spor dalında başarılı olamadım. korktuğum için daha iyi bir lisede öğrenim göremedim. öss'ye girdiğimde aklımdan geçen tanrı'ya küfürlerin korkusuyla soruları çözüyordum. tercihleri yaptığımda aksilik çıkacakmış gibi yaşadım ve çevreme kötü davrandım. şimdiyse ellerim titriyor, insani özelliklerimizi kaybetmemize neden olan boktan sistemin çarklarında bir dişli olabilmek için sikik bi bölümü doğru dürüst almanca bilmeyen müsveddelerle almanca okuyorum, bir şeyler yapmak istedim, 6 ayda iki düzineye yakın şarkı çıkarttım, bir ara hayallergördüm, lanetli olduğumu düşündüm, kaldıramadım. şimdi galiba yine bir depresyonun içindeyim. 1.5 ayda bir gördüğüm bir adamın verdiği ilaçlarla ve 15 dakikalık terapisiyle iyileşiceğimi düşünüyorum ve ona seans başına 350 tl veriyorum. içimdeyse her zaman, edinemediğim arkadaşlıklarımın, öpemediğim sevgililerimin, bilgeliklerinden kendime yeni yollar edinemediğim insanların özlemi var. gerçekten bir yara bu. ve gitgide kronikleşiyor, derinleşiyor..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder